Ρώμη - Τα Χρόνια των Βασιλέων - Ταρκήνιος ο Αλαζόνας

Μετά τη δολοφονία του Σέρβιου ο Ταρκήνιος ο Αλαζόνας κατέλαβε την εξουσία στη Ρώμη. Δεν ήταν όμως τόσο καλός βασιλιάς όσο ο προκάτοχος του και έτσι η θητεία τους δεν ολοκληρώθηκε ποτέ! Ήταν ο τελευταίος βασιλιάς της Ρώμης γιατί έκανε τόσο μεγάλη κατάχρηση της εξουσίας που οι Ρωμαίοι αποφάσισαν να το γυρίσουν σε δημοκρατία, έτσι ώστε ποτέ ξανά να μην πάρει ένας άνθρωπος στα χέρια του τόσο μεγάλη εξουσία.



Ο Ταρκήνιος ο Αλαζόνας



Με την άνοδο του στο θρόνο ο Ταρκήνιος έκοψε τα διάφορα δημόσια έργα που είχε ξεκινήσει ο Σέρβιος και αποφάσισε να ρίξει όλα τα χρήματα σε επεκτατικούς πολέμους. Είχε μεγάλες επιτυχίες σε αυτόν τον τομέα και κατάφερε να φτάσει την κυριαρχία της Ρώμης μέχρι τις όχθες του Άρνου. Πλέον οι καημένοι οι Λατίνοι και οι Σαβίνοι, τις εκτάσεις των οποίων κατακτούσαν οι προηγούμενοι βασιλείς είχαν εξαφανιστεί και έτσι ο Ταρκήνιος έφτασε να κατακτήσει μέχρι και τη μακρινή Ετρουρία και απλώθηκε και προς τα ανατολικά πλησιάζοντας την Ανδριατική. Αυτό που προσπαθούσε να κάνει είναι με τις εξωτερικές του επιτυχίες να κρύψει την αποτυχία της διακυβέρνησής του μέσα στη πόλη και τον τρόπο με τον οποίο ανέβηκε στην εξουσία.

Ο λαός ήταν φτωχός αφού δεν υπήρχαν δουλειές και έτσι η δυσαρέσκεια απέναντι στο βασιλιά όλο και μεγάλωνε. Οι πλούσιοι εκμεταλλευόμενοι το σύστημα του Σέρβιου βασάνιζαν τους απόρους αφού πλέον δεν υπήρχε ένας βασιλιάς ο οποίος φρόντιζε για όλους. Ήταν τέτοια η έπαρση του Ταρκήνιου που έφτασε στο σημείο μέχρι και να σκοτώνει κόσμο στις κεντρικές πλατείες της Ρώμης διατρανώνοντας την εξουσία ζωής και θανάτου που είχε πάνω στο λαό του.



Ταρκήνιος και Λουκρητία (Rubens 1610)



Οι Ρωμαίοι όμως δε το άντεχαν αυτό. Αυτός ο Ταρκήνιος είχε ξεπεράσει τα όρια και με κάποιο τρόπο έπρεπε να φύγει. Η αφορμή δεν άργησε να δοθεί. Και όσοι ήταν θεωρητική κατεύθυνση την έχουν ακούσει ξανά την ιστορία αφού υπήρχε σε ένα κειμενάκι στα λατινικά μας. Σε ένα στρατόπεδο λίγο έξω από τη Ρώμη ήταν ο Ταρκήνιος ο Αλαζόνας, ο γιός του ο Σέξτος Ταρκήνιος και ο ανιψιός του ο Ταρκήνιος Κολλατινός. Κάπως ήρθε η κουβέντα και άρχισαν να μιλάνε για την ηθική των γυναικών τους και το ποια γυναίκα είναι πιο ηθική, του Σέξτου ή του Κολλατίνου. Και οι δύο πολύ σίγουροι για τις γυναίκες είπαν να σηκωθούν από το στρατόπεδο και να πάνε παρέα στην πόλη για να δουν με τα ίδια τους τα μάτια. Πρώτα έφτασαν στο σπίτι του Σέξτου, όπου βρίσκουν τη γυναίκα να έχει γιορτή με διάφορους φίλους και να γλεντάει (έτσι λέει η ιστορία, λεπτομέρειες για το εννοούμε με το γλεντάει δε χρειάζονται). Μετά πηγαίνουν στο σπίτι του Κολλατίνου του οποίου η γυναίκα, η Λουκρητία, ήταν μόνη με τις δούλες της και έγνεθε. Μη μπορώντας να αντέξει την ντροπή ο Σέξτος την επόμενη μέρα επισκέφθηκε το σπίτι του Κολλατίνου όπου ήταν μόνη της η Λουκρητία. Η Λουκρητία των υποδέχεται όπως επέβαλαν τα έθιμα, δίνοντας του φαγητό και ποτό και προσφέροντας του και κρεβάτι για να περάσει τη νύχτα αφού ήταν ξάδερφος του άνδρα της. Όταν όλοι είχαν πέσει για ύπνο ο Σέξτος μπήκε στο δωμάτιο της Λουκρητίας και παρά τη θέληση της ο Σέξτος την βιάζει και φεύγει να γυρίσει στο στρατόπεδο. Την επόμενη μέρα η Λουκρητία, ατιμασμένη εμφανίζεται μπροστά στον σύζυγο και τον πατέρα της, τους ανακοινώνει τα συμβάντα της προηγούμενης μέρα και καρφώνει ένα μαχαίρι στην καρδιά της και αυτοκτονεί. Ο Κολλατίνος εμφανίζεται στην Σύγκλητο και εκθέτει σε όλους τα γεγονότα τα οποία είναι η αφορμή για τελειώσει η βασιλεία του Ταρκήνιου. Οι Ρωμαίοι ξεσηκώνονται εναντίον του και τον αναγκάζουν να φύγει από τη Ρώμη και να ζητήσει καταφύγιο στην Ετρουρία, στο παλάτι του βασιλιά Πορσέννα τον οποίο είχε υποτάξει πριν λίγα χρόνια σε κάποιον από τους πολέμους του.

Στη Ρώμη αποφάσισαν πως ποτέ πια δε θα άφηναν απεριόριστη εξουσία σε έναν άνθρωπο και πως την πόλη από εδώ και πέρα θα την κυβερνούν δύο ύπατοι ώστε να ελέγχει ο ένας τον άλλο. Οι πρώτοι ύπατοι ήταν ο Ταρκήνιος Κολλατίνος και ο πατέρας της Λουκρητίας, ο Βρούτος. Ήταν το 510 π. Χ. και είχαν περάσει 243 χρόνια από την ημέρα που ιδρύθηκε η πόλη. Θα περνούσαν 464 χρόνια ακόμη μέχρι τη μέρα που οι Ρωμαίοι άφησαν ξανά την εξουσία στα χέρια ενός ανθρώπου, το 46 π. Χ., στον Ιούλιο Καίσαρα.